เขียน ลอร่า บลูเมนเฟลด์
แปล อนิตรา พวงสุวรรณ โมเซอร์
สำนักพิมพ์มูลนิธิโกมลคีมทอง
ราคา 350 บาท
“คุณถูกทำให้เจ็บ คุณจะทำอย่างไร จะหันแก้มอีกข้างให้ตบหรือจะใช้วิธีตาต่อตา”
สัญชาตญาณของมนุษย์นั้นไม่ต่างจากสัตว์ เรามักจะผูกใจเจ็บเมื่อถูกใครทำให้เสียใจ โกรธเคืองหรือละอายขายหน้า ผิดแต่ว่าจิตใจของมนุษย์ซับซ้อนยิ่งกว่า ทั้งเสี้ยมสอนกล่อมเกลาให้จิตสูงกว่าเดิมได้และกดให้เตี้ยต่ำโง่เขลากว่าสัตว์ก็ยังได้
ลอร่า บลูเมนเฟลด์ เดินทางไกลเกือบครึ่งค่อนโลกนับจากอเมริกา ยุโรป ถึงตะวันออกกลาง หวังจะใช้อาชีพนักข่าวหนังสือพิมพ์วอชิงตันโพสต์สืบเสาะเรื่องราวเกี่ยวกับการแก้แค้น เพื่อไปให้ถึงจุดหมายสำคัญคือ การได้เผชิญหน้ากับมือปืนที่พยายามปลิดชีวิตพ่อของเธอ ณ ดินแดนปาเลสไตน์
ทว่าระหว่างทางที่ปกคลุมไปด้วยเงามืดครอบงำความรู้สึกนึกคิด แสงสว่างแห่งการให้อภัยบังเกิดเป็นทางแยก ฉันกำลังมองหาคนที่ยิงพ่อ แต่ก็กำลังมองหาแสงสว่างทางปัญญาบางอย่างด้วย
สำหรับลอร่า การได้ทำความรู้จักโอมาร์ผ่านการโต้ตอบไปมาทางจดหมาย ทำให้เธอเรียนรู้อะไรบางอย่าง เขาไม่ใช่ผู้ก่อการร้ายที่โหดเหี้ยมพอจะเหนี่ยวไกปืนฆ่าชาวยิวหรือนักท่องเที่ยวอเมริกันอย่างไม่เลือกหน้า ตรงกันข้ามโอมาร์เป็นคนหนุ่มจิตใจอ่อนไหว ฉลาด และเต็มไปด้วยความสามารถ
เขายอมรับความผิดพลาดที่ทำลงไปในอดีต ความเชื่อมั่นในอุดมการณ์ว่าความรุนแรงต้องตอบสนองด้วยความรุนแรงสะท้อนความเบาปัญญาและความเยาว์วัย ทั้งยังกล้าหาญพอที่จะเอ่ยคำขอโทษอย่างสมศักดิ์ศรี
“ผู้คนต่างไปเป็นคนละคนเมื่อเราเปิดโอกาสให้ตัวเองทำความรู้จักกับพวกเขาใกล้ชิดขึ้น”
ทุกวันนี้เราต่างต้องเจอกับคำถามเรื่องการแก้แค้นในหลายประเทศทั่วโลก เสมือนลืมเลือนไปแล้วว่าศรัทธาที่มีต่อเพื่อนมนุษย์เป็นดั่งประตูสู่สันติภาพ
การดับแค้นด้วยการให้อภัยไม่ใช่แค่นิทานก่อนนอนกล่อมโลกมืด หากแต่เราต้องเลือกเชื่อว่าโลกนี้ยังมีความดีงามอยู่ ประกายแห่งความหวังยังรอวันสาดส่อง
